Nikodem, Tomasz Sobik. Ur. 15 września 1884 r. we wsi Rowień (Żory), zm. 24 kwietnia 1940 w Charkowie / Starobielsku. Syn Jana i Pauliny Sobików, brat Józefa, Roberta, Matyldy, Marii, Pauliny i Marty. Ukończył szkołę ludową i szkołę rolniczą. Pracował w oddziale walcowni rybnickiej huty „Silesia” w Paruszowcu, a od 1913 r. w niemieckim Zagłębiu Ruhry. W czasie I wojny światowej wcielony do armii niemieckiej, gdzie uzyskał stopień feldwebla (sierżanta).

Po wojnie, od 1918 r., pracował w kopalni „Chwałowice”.

Od 1919 r. jeden z pierwszych członków Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska. Poszukiwany i kilkakrotnie aresztowany przez siły niemieckie. Uczestnik wszystkich 3 Powstań Śląskich. Wsławił się zajęciem Żor i krwawymi walkami o Paruszowiec, jako dowódca II batalionu 2(13) żorskiego pułku powstańczego w III Powstaniu Śląskim, a także próbą zajęcia Starego Koźla.

Jako jeden z niewielu Powstańców Śląskich odznaczony krzyżem kawalerskim orderu Virtuti Militari przez marszałka Józefa Piłsudskiego w dniu 28 sierpnia 1922 r. w Rybniku, a także: Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasługi, Gwiazdą Górnośląską, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Śląskim Krzyżem Walecznych, Krzyżem Polskiej Organizacji Wojskowej, Krzyżem Plebiscytowym, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz Medalem „Polska Swemu Obrońcy”.

Po przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski Nikodem Sobik przeszedł do czynnej służby wojskowej. W tym czasie uzyskał również świadectwo dojrzałości. Jako podporucznik służył w 11 pp w Tarnowskich Górach oraz w 65 pp w Grudziądzu, gdzie został mianowany porucznikiem. 15 listopada 1924 r. wstąpił w związek małżeński z Małgorzatą Elsner, z którą miał dwoje dzieci: Mirosławę i Dagoberta. Po ślubie przeniósł się do 4 pp Legionów w Kielcach, a w 1925 r. na własną prośbę przeszedł do rezerwy.

Osiadł w Rybniku, gdzie założył przedsiębiorstwo spedycyjno – transportowe. Równocześnie zaangażowany społecznie, m. in. w Polskim Czerwonym Krzyżu, Bractwie Kurkowym, Związku Oficerów Rezerwy, Związku Powstańców Śląskich oraz Związku Strzeleckim, w którym pełnił funkcję komendanta oddziału Rybnik.

Przez Niemców uznany za jednego z największych wrogów III Rzeszy. Jako jeden z pierwszych Polaków rozpoczął tworzenie w 1938 r. oddziałów samoobrony w sile 6 batalionów. Ruch ten w późniejszym czasie nazwano IV Powstaniem Śląskim.

Nazwisko Nikodema Sobika trafiło na listę Gestapo, opatrzone klauzulą „aresztować lub zlikwidować”. W sierpniu 1939 r. powołano go do czynnej służby wojskowej i awansowano do stopnia kapitana. Objął dowództwo kompanii marszowej 75 pp. Przed wyruszeniem na front ewakuował rodzinę do Chmielnika na ziemi kieleckiej.

Walczył w obronie Śląska, przemierzył szlak bojowy od Sandomierza przez Rozwadów do Tomaszowa Lubelskiego, gdzie 22 września 1939 r. jego pułk został rozbity. Cudem uniknąwszy niemieckiej niewoli udał się na wschód.

Aresztowany we Lwowie w polskim mundurze oficerskim przez Armię Czerwoną i przewieziony do obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD 24 kwietnia 1940 r. w Charkowie

źródło: http://www.js2031.y0.pl/